ABRAHAM

I.

ABRAHAM

Eremita Aegyptius, grandem (iam defessis aetate parentibus) hereditatem mox habiturus, non exspectavit; sed ut nudus discedens, in solitudine sibi cellam constinut: deinde ills vitâ defunctis, cum ad capiendum tantarum opum pattimonium vocaretur, tanti illud fecit, ut pedem locô non efferret: porro per procuratorem ita egit, ne quid sibi reliquum foret, sed rebus divenditis, pecunia omnis pauperibus, viduisque et pupillis dividerertur: illi nihil omnino suppellectilis erat praeter catinum, vestemque cilicinam, et rusticum sagum. Marullus. l. 1. c. 6. Sabellicus l. 8. c. 5.

II.

ABRAHAM

Latin. pater multitudnis, Patriarcha, filius Tharae; Abram. h. e. pater excelsus, prius dictus. Natus est post diluvium annis ducentis nonaginta duobus; ante Mosen quadringentis viginti quinque: mortuus est aetatis annô centesimô septuagesimô quintô, eumque Isaacus et Ismael silii, sepeliverunt in duplici cavernâ agri, quem ab Ephrone Hettaeo vivus redemerat. Gen c. 25. v. 9. pater sidelium vulgo dicitur et amicus Dei. 2. Chron. c. 20. v. T. Esaiae c. 41. v. 8. et Iacobi c. 2. v. 23. Syracid. c. 44. v. 19. Αβραὰμ, μέγας παιν`ρ πλν´θους Ε᾿θνῶν, καὶ οὐχ᾿ εὐρέθη ὅμοιος έν ιᾔ δόξῃ αν᾿τοῦ, etc. Vide plurade Abrahamo apud Philoncm, Iosephum, et Suidam. Fuit autem nomen Abrabae, ut Euseb. l. 9. Praep. Euang. testatur, etiam apud Ethnicos celebratum. Nam et Hecataeus librum de Abrahamo nominatim scripsit; (quod ipsum signatur a Iosepho l. 1. Iud. Ant. c. 7. ubi sie seribit, Ε᾿καιας῀ος βιβλίον παρὶ αν´τοῦ (Abrahamo scil:) συνταξάμενος κατέλιπε. Et Alexander Polybistor, Abrahamum natum ait decimâ post inundationem genetatione, in Camarine Babyloniae urbe, quam alii Urien vocant, quod Graece Χακδαςόπολιν sonat, (quod ine non intelligere profiteor) inventorem apud illos Astrologiae, iustitiâ et pietate tantâ: ut Numini gratissimus, iussus sit ab eo in Phoeniciam migtare: quam gentem rationem siderum, aliasque magnas, et praestantes artes docuit. Ita facillime Regi corum conciliatus est. Nic. Damascenus. l. Historiar. 4. Damasci Abrahamum regnâsse scribit profectum ex Chaldaeâ cum exercitu. Hinc in Chananaeam venisse, quae et postea Iudaea dicta est, magnamque sui ac diuturnam apud Damascenos reliquisse memoriam, villamque ibi ostendi, quam Abrahami domum nuncupent. Cumque Chananaeâ fame premeretur, in Aegyptum abiisse; congressumque cum Aegyptiis sacerdotibus, multum eis profuisse, et ad rerum cognitionem, et ad pietatem, rationemque morum et vitae. Nempe Nicolaus, Herodis Mag. amicus, ut origines patrias Illustrissuni Partiarcbae transitu nobilitaret, patrem familiâs αὐτόνομον, ad morem prisci aevi, regiô nomine decoravit, Marsham Can. Chron. Sec. 5. Alexander Heliopolin venisse eum perhiber, nec professum se Astrologiae inventorem, sed a maioribus suis, iam inde ab Enocho, traditam sibi per manus. Divinae Philosophiae, Mathematicorum, ae Coemiteriotum inventor quoque dicitut. Polyd. Virgil. De Invent. Rerum. l. 5. c. 6. In Saturno cultum fuisse, discimus ex Eusebio Praep. Euangel. l. 1. Saturnus igitur, quem Phaenices Israelem nominant, quemque post obitum in astrum eiusdem nominis consecrârunt: Cum iis in locis regnaret, ac filium unigenum ex Nymphâ quadam indigenâ, nomine Anobret baberet, quem propterea Ieoud dixêre, vocabulô hodieque unigenum notante linguâ Phoeniciâ, cumque in gravissimum belli periculum regio incidisset; illum ipsum regiô ornatum babitu in arâ ad hoc exstructâ immolavit. Ubi tria haec videmus; Israelem esse Phoeniciae Regem vetustissimum, eundum ac Saturnum: fuisse Israeli silium μονογενῆ unigemum, unde Ieoud dictus sit Phoenicibus: illum esse

a parentibns immolatum. Quae non aliunde originem duxêre, quam quod

Israelem nepotem Porphyrius (is enim loc. cit. loquitur) confuderit cum avo Abrahamo, cui mandatum, ut sactisicaret Deo filum μονογενῆ. sic enim est Genes. c. 22. v. 2. Accipe filium tuum, unicum tuum. Ubi unicum Hebraice dicit Iechid: quod valde convenit cum Phaenicio Iehoud. Nempe hae linguae solâ differebant dialectô; et sane in Orphacicis etiam, sive Onomacriticis, Abrahamus vocatur μονογενὴς Ubi Abrahamus et Isaacus confunduntur, uti superius Abrahamus et Iacobus. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Orig. ac Progr. Idolol l. 1. c. 18. Eidem non minus, ac Orpheo et Christo sacra fecisse Alexandrum Severum legimus, apud Ael. Lampridum. c. 29. Si facultas esset. i. e. Si non cum uxcre cubuisset, matutinis boris in Lar ario suo (in quo et divos Principes, sed optimos electos et animas sanctiores, in quêis et Appollonium, et quantum Scriptor suorum temporum dicit, Christum, Abraham, et Orpheum, et huiuscemodi Deos habebat ac Maiorum effigies) rem divinam saciebat. Quanti apud Mahometanos hodieque sit, Persas imprimis, vide apud Schich Sadi Poetam Persicum in Pers. Rosarum Valle, et P. de Valle Itiner ario, Tom. 2. et 3. Nec omittendum, quod ad iter eius in Aegyptum supra indigitatum, hunc primum extraneorum fuisse, qui in Aegyptum penetrârit: nec longam eius in Aegypto fuisse moram: nec proin infrae Aegyptum transiisse: adeoque ἐν Η῾λιουπόλει non male ab Eupolemo apud Eusebium eum collocari: sed nec numerorum siderumque scientiam ab illo Sacerdotes Aegyptios didicisse , observare praefatum Marshamum Ibid. ubi de Abramo in Aegyptum.

III.

ABRAHAM

Pragensis, eximius Iudaeorum Doctor, scripsit explicationem in Rasi, et Hagiha in Tbur Orech Chaiim, sicut Hagahot Iapheloth; defunctus A. C. 303. Millenatii Vi. iuxta R. Ganz.

IV.

ABRAHAM

Rex Aethiopiae, pro Deo cultus ab Aethiopibus, ob revelationes, quas habuit, inter quas, et haec recensetur quod monitus sit a Deo, ut si velit suis heredibus sirmum et tranquillum relinquere imperium, silios omnes, uno natu maiore exceptô, monti includat, quasi custodiâ asservatos, nec quemquam inde elabi patiatur, nisi quem in successorem eligeret; quam consuetudinem etiam posteri et succeslores observârunt, inprimis aqud Abystinos. Alvarez. Hist. Aethiop. c. 58.

V.

ABRAHAM

fil. David scripsit animadversiones in Iad Maimonidae, in Gemaram, it librum Bahale nephes, magnum syntagma de Iudiciis, A. M. 4958. Iuxta eund.